01 Οκτωβρίου 2009 | Νέα του Σ.Ε.Π.Κ.

Ένας από τους πιο γνωστούς αρθρογράφους στις ΗΠΑ κυρίως για θέματα κολεγιακού αθλητισμού και περισσότερο για κολεγιακό μπάσκετ, ο Σκοτ Ντάνκανσον δημοσίευσε ένα άρθρο του, με το οποίο προσπάθησε να εξηγήσει αφενός το γενικότερο ρόλο ενός προπονητή μπάσκετ, ενώ στη συνέχεια προσπάθησε να εξηγήσει τις διαφορές που υπάρχουν ανάμεσα σε έναν κολεγιακό προπονητή και έναν προπονητή του ΝΒΑ.

Ένας από τους πιο γνωστούς αρθρογράφους στις ΗΠΑ κυρίως για θέματα κολεγιακού αθλητισμού και περισσότερο για κολεγιακό μπάσκετ, ο Σκοτ Ντάνκανσον δημοσίευσε ένα άρθρο του, με το οποίο προσπάθησε να εξηγήσει αφενός το γενικότερο ρόλο ενός προπονητή μπάσκετ, ενώ στη συνέχεια προσπάθησε να εξηγήσει τις διαφορές που υπάρχουν ανάμεσα σε έναν κολεγιακό προπονητή και έναν προπονητή του ΝΒΑ.

"Άνθρωποι από διαφορετικές φυλές, χώρες, οικονομικό υπόβαθρο, ήθη και έθιμα, σε μικρές λίγκες, σε σχολεία, σε κολέγια ή σε μεγάλα πρωταθλήματα ενώνονται σε έναν κοινό στόχο, που δεν είναι άλλος από τη νίκη.

Οι προπονητές παίζουν έναν ζωτικής σημασίας ρόλο στη δημιουργία και στην βελτίωση των αθλητών σε όλα τα επίπεδα. Στην αρχή πρέπει να διδάξουν έναν υποψήφιο αθλητή τι σημαίνει "καλός νικητής", αλλά και τι σημαίνει "καλός ηττημένος" σε ένα παιχνίδι. Μετά πρέπει να ξεκινούν να διδάσκουν το άθλημα και να δουλεύουν βάση της όρεξης και του ταλέντου τους.

Δουλειά του δεν είναι μόνο να διδάσκουν, αλλά και να παροτρύνουν τους παίκτες τους πάντα, προκειμένου αυτοί να αγγίζουν το υψηλότερο δυνατό παραγωγικό τους αποτέλεσμα. Να τους προσφέρουν κίνητρα. Να τους καθοδηγούν αθλητικά, πνευματικά και πολλές φορές κοινωνικά.

Έτσι λοιπόν όταν ένας αθλητής φθάσει σε επαγγελματικό επίπεδο να είναι έτοιμος για ένα διαφορετικό παιχνίδι. Το επαγγελματικό μπάσκετ παύει να είναι σπορ 100%, είναι πλεον δουλειά, είναι εργασία. Οι αθλητές πληρώνονται και μάλιστα γενναιόδωρα, κάνουν τηλεοπτικές συμφωνίες, ανεβάζουν συνεχώς το εισόδημά τους.

Ο προπονητής πρέπει είναι πιο τακτικός στις σκέψεις του, να έχει στρατηγική. Σε επαγγελματικό επίπεδο θεωρητικά έχει να κάνει με ώριμους άντρες, ή γυναίκες, ενήλικους. Σε αυτό το επίπεδο, πάντα μιλώντας θεωρητικά, οι αθλητές έχουν βελτιώσει τις ικανότητές τους, είναι δουλεμένοι.

Οι κολεγιακοί προπονητές προσωπικά θεωρώ ότι είναι από τις πιο εμβληματικές μορφές στον αθλητισμό. Είναι μεν επαγγελματίες αλλά με έκδηλο το στοιχείο του ρομαντισμού στην εργασία τους. Αν ένας αθλητής καθοδηγηθεί σωστά από το ξεκίνημα, έχει πολλές πιθανότητες να γίνει καλός παίκτης, τόσο μέσα όσο και έξω από το γήπεδο.

Προπονητές, όπως ο Τζον Τόμπσον, η ο κόουτς Σιζέφσκι, αξίζουν σεβασμό γιατί έπλασαν με τα δικά τους χέρια δεκάδες πρωτοκλασάτους αθλητές, αλλά κυρίως καλούς ανθρώπους. Γι' αυτούς είναι μεγαλύτερη επιτυχία ότι έφτιαξαν και μέτριους ή κακούς παίκτες που επίσης όμως έξω από το γήπεδο είναι κορυφαίοι.

Δεν είναι τυχαίο ότι οι πρωτοκλασάτοι παίκτες δύσκολα γίνονται στο ΝΒΑ μεγάλοι προπονητές. Ο Μπερντ προσπάθησε δεν τα πήγε άσχημα, αλλά δεν ήταν ο μεγάλος κόουτς. Το ίδιο και ο Μάτζικ Τζόνσον. Οι πραγματικά καλοί προπονητές στο ΝΒΑ σαν αθλητές ήταν ρολίστες. Ήταν αυτοί που για να επιβιώσουν σε μια ομάδα έπρεπε να κατανοήσουν από νωρίς όλο το σύστημα της ομάδας και να αντιληφθούν καλύτερα από τον καθένα τους συμπαίκτες τους.

Μερικά τέτοια παραδείγματα είναι φυσικά ο Φιλ Τζάκσον,ο Σαμ Μίτσελ, ο Μπάιρον Σκοτ, ο Έιβερι Τζόνσον και πολλοί άλλοι που ας με συγχωρήσουν επειδή δεν τους αναφέρω".