13 Απριλίου 2025 | Νέα του Σ.Ε.Π.Κ.

Ο ασίσταντ κόουτς της ΑΕ Λεμεσού, Μιχάλης Αρβανίτης, μίλησε στην ιστοσελίδα του Σ.Ε.Π.Κ. για την εμπειρία της συμμετοχής στο προπονητικό πρόγραμμα της Ζάλγκιρις, παρακολουθώντας δια ζώσης τις προπονήσεις του Αντρέα Τρινκιέρι στο Κάουνας.

Τι κρατάτε από την παρουσία σας στις προπονήσεις της Ζάλγκιρις στο πλαίσιο του προγράμματος «Practice Weeks»;
«Νομίζω ότι πρέπει να ξεχωρίσουμε δύο διαφορετικά κομμάτια: από τη μία, το περιβάλλον της Ζάλγκιρις ως οργανισμός και, από την άλλη, η προπονητική δουλειά του κόουτς Τρινκιέρι. Σε ό,τι αφορά τη Ζάλγκιρις, αυτό που μου έκανε τεράστια εντύπωση είναι ο τρομερός επαγγελματισμός σε όλα τα επίπεδα. Οι παροχές που προσφέρει η ομάδα στο αγωνιστικό τμήμα είναι εξαιρετικά υψηλού επιπέδου. Από το scouting και την καθημερινότητα της ομάδας, μέχρι τον τρόπο που δουλεύουν με τους παίκτες, όλα είναι δομημένα έχοντας τον άνθρωπο στο επίκεντρο. Ξέρεις, εμείς που είμαστε απ’ έξω, έχουμε την εντύπωση ότι σε ομάδες επιπέδου Ευρωλίγκας όλα λειτουργούν ψυχρά και απρόσωπα. Κι όμως, εκεί διαπίστωσα το ακριβώς αντίθετο.

Η προσέγγισή τους είναι ξεκάθαρα ανθρωποκεντρική. Ακούνε τους παίκτες τους πρώτα ως ανθρώπους: ως χαρακτήρες, ως οικογενειάρχες, ως νέα παιδιά που έχουν αφήσει τις χώρες τους για να παίξουν μπάσκετ. Κι έτσι φροντίζουν να τους παρέχουν οτιδήποτε χρειάζονται, ώστε να μην έχουν καμία δεύτερη σκέψη πέρα από το παιχνίδι. Κι αυτό, για μένα, είναι εξαιρετικά σημαντικό.

Όσο για τον κόουτς Τρινκιέρι, το αγωνιστικό του κομμάτι είναι αυτό που λίγο-πολύ όλοι ξέρουμε: ένας άνθρωπος ενθουσιώδης, παθιασμένος, πολύ κοντά σε όλους γύρω του. Δεν διστάζει να μοιραστεί τη γνώση του, αλλά και τα συναισθήματά του. Από την πρώτη κιόλας μέρα της προπόνησης, ήταν δίπλα στους παίκτες του. Θυμάμαι χαρακτηριστικά κάποιες στιγμές που οι παίκτες δεν ήταν τόσο συγκεντρωμένοι. Η αντίδρασή του δεν ήταν απλώς να τους κάνει παρατήρηση. Πήγε κατευθείαν στον παίκτη, του μίλησε, τον ρώτησε τι συμβαίνει στο σπίτι, γιατί ήξερε ότι μόλις είχε γίνει πατέρας. Αυτές οι λεπτομέρειες δείχνουν πολλά. Η δουλειά του είναι σίγουρα μπασκετική, επαγγελματική, σε υψηλό επίπεδο… αλλά πάνω απ’ όλα, βασίζεται στον άνθρωπο. Κι αυτό είναι που μένει».

Ο κόουτς Νεοκλής Λεμονίδης, μιλώντας για την εμπειρία του στο Βελιγράδι με την Παρτίζαν, τη χαρακτήρισε ως εμπειρία ζωής. Εσείς πώς θα περιγράφατε όσα ζήσατε στο Κάουνας;
«Νομίζω πως αυτό που είπε ο συνάδελφος αποτυπώνει απόλυτα και τα δικά μου συναισθήματα. Έχει ήδη περάσει ένας μήνας από τότε που επέστρεψα από το Κάουνας και μπορώ να πω με σιγουριά ότι κι εγώ τη βιώνω ως μια εμπειρία ζωής. Και μόνο το γεγονός ότι μπορέσαμε να ζήσουμε κάτι τέτοιο μαζί με τον συνάδελφο προπονητή Βασίλη Χρυσαλά είναι, κατά τη γνώμη μου, ένα μεγάλο επίτευγμα του ΣΕΠΚ.

Ο Σύνδεσμος δίνει σε εμάς τους προπονητές –και κυρίως στους νεότερους, που τώρα αρχίζουμε να κάνουμε τα πρώτα μας βήματα σε πιο απαιτητικό επίπεδο– τη δυνατότητα να ανοίξουμε ορίζοντες, να μάθουμε μέσα από πραγματικές συνθήκες, δίπλα σε κορυφαίους ανθρώπους του χώρου. Είναι πάντα δίπλα μας: είτε μέσα από εκπαιδευτικά σεμινάρια, είτε μέσα από το site, το οποίο είναι πλήρως ενημερωμένο και προσφέρει υλικό τόσο για τις τακτικές εξελίξεις όσο και για το ασκησιολόγιο.

Πλέον, θεωρώ ότι ισχύει απόλυτα αυτό που είχε πει κάποτε ο κόουτς Μίσσας: το μπάσκετ είναι ένας ζωντανός οργανισμός. Δεν σταματάει ποτέ. Εξελίσσεται διαρκώς, προχωράει. Κι αν εσύ δεν το ακολουθείς, αν δεν είσαι διαρκώς παρών και συντονισμένος με τις αλλαγές και τις απαιτήσεις του, τότε πολύ απλά... θα σε αφήσει πίσω. Αυτό το ταξίδι στο Κάουνας ήταν για μένα ακριβώς αυτό: μια υπενθύμιση του πόσο σημαντικό είναι να παραμένουμε μαθητές, να είμαστε ανοιχτοί στη γνώση και πάντα δίπλα στο παιχνίδι».

Τι περιλάμβανε η παρουσία σας στη Λιθουανία;
«Στο Κάουνας, η Ζάλγκιρις είναι κάτι παραπάνω από μια απλή ομάδα. Όλη η πόλη, όλος ο οργανισμός, λειτουργεί γύρω από την ομάδα. Εκτός από το ανδρικό τμήμα, υπάρχει και ένα πολύ καλά οργανωμένο κομμάτι ανάπτυξης ταλέντων. Από τη μία, έχουμε τη Zalgiris Academy, που ανήκει ουσιαστικά στον δήμο του Κάουνας – είναι κρατική, δημόσια δομή. Από την άλλη, υπάρχουν και οι ομάδες Zalgiris 2 και Zalgiris 3, οι οποίες υπάγονται απευθείας στο ανδρικό τμήμα.

Αυτές οι δύο ομάδες απαρτίζονται από νεαρούς αθλητές ηλικίας 15 έως 20 ετών, που αγωνίζονται στα αντίστοιχα πρωταθλήματα της Λιθουανίας: τη δεύτερη κατηγορία και την αντίστοιχη δική μας National League 1. Αυτό που μας εντυπωσίασε ήταν ότι η προετοιμασία τους είναι απόλυτα επαγγελματική. Υπάρχει εξειδικευμένο σταφ εννέα (!) ατόμων: πέντε προπονητές, διατροφολόγος, ψυχολόγος, γυμναστής, βοηθός γυμναστή και άλλοι ειδικοί. Όλα είναι σχεδιασμένα ώστε να αναπτυχθούν τα επόμενα μεγάλα ταλέντα του λιθουανικού μπάσκετ με τον πιο ολοκληρωμένο τρόπο.

Αυτό ήταν το ένα κομμάτι που ζήσαμε. Παρακολουθήσαμε από κοντά τρία παιχνίδια της Zalgiris 2, και μπορώ να πω ότι το επίπεδο της κατηγορίας είναι πολύ κοντά στη δικό μας Elite League – με πιο δυνατό ρυθμό, πιο γρήγορο παιχνίδι, πιο φυσική επαφή. Ήταν πολύ αποκαλυπτικό.

Το δεύτερο κομμάτι ήταν φυσικά η παρουσία μας στο ανδρικό τμήμα της Ζάλγκιρις. Βρεθήκαμε εκεί την εβδομάδα που έπαιζαν με την Παρί, και είχαμε την ευκαιρία να παρακολουθήσουμε από κοντά ολόκληρη την προετοιμασία της ομάδας, από τη Δευτέρα μέχρι την Πέμπτη, τη μέρα του αγώνα. Την επόμενη μέρα, συμμετείχαμε σε αναλυτικές συναντήσεις με το σταφ της Ζάλγκιρις, όπου έγινε ανάλυση του αγώνα με την Παρί. Είδαμε πώς προσεγγίζεται τακτικά ένα τόσο κρίσιμο ματς, πώς σχεδιάζεται η αντιμετώπιση ενός παίκτη όπως ο Σορτς – κατά πολλούς ο καλύτερος πλέι μέικερ της φετινής Ευρωλίγκας.

Και στη συνέχεια, είδαμε πώς αυτή η ίδια ομάδα πρέπει μέσα σε λίγες ώρες να γυρίσει το τσιπ και να ετοιμαστεί για το επόμενο παιχνίδι στο λιθουανικό πρωτάθλημα, χωρίς να υποτιμήσει τον αντίπαλο. Ήταν πραγματικά εντυπωσιακό να βλέπεις πώς μεταβαίνει μια ομάδα από το ένα επίπεδο πίεσης και προσδοκίας στο άλλο, με απόλυτη συγκέντρωση και επαγγελματισμό. Ήταν μια πολύ πλούσια εμπειρία – αγωνιστικά, οργανωτικά, αλλά και ανθρώπινα».

Τι σας εντυπωσίασε περισσότερο από τη συνύπαρξή σας με τον Αντρέα Τρινκιέρι;
«Καταρχάς, είχα ήδη κάποια επαφή με τον κόουτς Τρινκιέρι από παλιότερα, μέσα από σεμινάρια και συγκεκριμένα από το πρόγραμμα F.E.C.C. – FIBA Europe Coaching Certificate που είχα παρακολουθήσει. Εκείνος ήταν καθηγητής για ένα καλοκαίρι σε αυτό το πρόγραμμα της Παγκόσμιας Ομοσπονδίας. Έτσι, είχα ήδη μια πρώτη εικόνα για τον συγκεκριμένο κόουτς, για το πόσο δοτικός ήταν, πόσο πρόθυμος να μοιραστεί τη γνώση και πόσο ανοιχτός ήταν απέναντι σε νέους προπονητές ή σε οποιονδήποτε είχε τη διάθεση να μάθει περισσότερα για τον τρόπο δουλειάς του, τη φιλοσοφία του και τη σκέψη του γύρω από το άθλημα. Αυτός ήταν κι ο λόγος που, όταν ήρθε η ώρα να επιλέξω που θα πάω για να παρακολουθήσω προπονήσεις, η πρώτη μου επιλογή ήταν το Κάουνας, για να τον δω από κοντά στη δουλειά του με τη Ζάλγκιρις».