11 Οκτωβρίου 2019 | Νέα του Σ.Ε.Π.Κ.

Ο Κώστας Καλογερόπουλος γύρισε από τις ΗΠΑ όπου βρέθηκε στο περιθώριο του προγράμματος υποτροφιών του ΣΕΠΚ για τα μέλη του, και μοιράστηκε μέσω της ιστοσελίδας του Συνδέσμου όσα είδε, βίωσε και αντιλήφθηκε για τον τρόπο δουλειάς που γίνεται τόσο σε ΝΒΑ όσο και σε NCAA. Η ποικιλλομορφία στο ασκησιολόγιο, η αυξομείωση της έντασης, η σημασία της ψυχολογικής υποστήριξης στους νεαρούς αθλητές και η προσοχή στο κομμάτι της πρόληψης των τραυματισμών. 

Για το ταξίδι στις ΗΠΑ: "Καταρχάς θέλω να πω ένα μεγάλο "ευχαριστώ" στον Σύνδεσμο και στο Ίδρυμα "Σταύρος Νιάρχος" για την ευκαιρία που μας δόθηκε να βρεθούμε στις ΗΠΑ και να γεμίσουμε με εικόνες, εμπειρίες και σημειώσεις που είναι πολύτιμες για το επαγγελματικό μέλλον μας. Ήταν μια μοναδική εμπειρία, παρακολουθήσαμε κορυφαία προγράμματα ομάδων του ΝΒΑ και του NCAA, κάτι που αποτελεί τεράστια χαρά και τιμή".

Για την προπόνηση των ομάδων του ΝΒΑ: "Στη λίγκα έχουν παρατηρήσει ότι πολλοί τραυματισμοί προκύπτουν στο τέλος των προπονήσεων, με αποτέλεσμα να έχουν διαφοροποιήσει τη δομή του ασκησιολογίου και της έντασης. Τι σημαίνει αυτό. Υπάρχει ελεγχόμενη ένταση, με αυξομειώσεις, αλλά τεράστια προσοχή προκειμένου στο "κλείσιμο" κάθε προγράμματος να μην υπάρχει κάποια άσκηση με επαφές".

Για τη σημασία της αυξομείωσης της έντασης: "Στα τελευταία δεκαπέντε λεπτά, που οι παίκτες είναι κουρασμένοι σωματικά και ψυχολογικά, οι προπονητές επιλέγουν να πάνε σε ασκήσεις δίχως επαφές. Επιλέγουν ασκησιολόγιο για το spacing, για το σουτ ή για κάτι άλλο, με βασική προϋπόθεση να μην υπάρχει εσωματική επαφή ή κόντρα. Παρεμπιπτόντως, δεν έχουν πρόβλημα στη διάρκεια του προγράμματος να αλλάξουν ραγδαία την κατεύθυνση, κι από το "ένας με έναν" ή το "δύο με δύο" να μην πάνε απαραίτητα στο επόμενο επίπεδο, όπως γίνεται στην Ελλάδα για παράδειγμα, που θα πάμε στο "τρεις με τρεις". Αντίθετα, μπορεί να ξεκινήσουν με "δύο εναντίον δύο" μετά να πάνε σε "πέντε εναντίον πέντε" και να τελειώσουν με "ένας με έναν". Είναι κάτι που διαφέρει πολύ σε σχέση με αυτό που έχουμε εμείς ως συνήθεια".

Για τη διαφορά ανάμεσα σε ΝΒΑ και NCAA: "Στα πανεπιστήμια είδαμε έναν κόσμο πιο κοντά στον δικό μας, με δίωρη προπόνηση και βίντεο. Είδαμε επίσης ότι γινόταν βιντεοσκόπηση της προπόνησης προκειμένου να εντοπιστούν τα λάθη και να διορθωθούν σε επόμενη προπόνηση. Οργανωτικά όλες οι ομάδες είναι σε πολύ υψηλό επίπεδο, είτε μιλάμε για ΝΒΑ είτε για NCAA. Στο ΝΒΑ υπάρχει μεγάλος αριθμός ατόμων που λειτουργεί ως επιτελείο, περίπου εξήντα με εβδομήντα ανά ομάδα, ενώ στο NCAA είναι σαφώς λιγότεροι και όχι επαγγελματίες, αλλά φοιτητές - εθελοντές από το κολέγιο. Έτσι, τα παιδιά μπαίνουν στον αθλητισμό και προσφέρουν".

Για τη λειτουργία των players development coaches του ΝΒΑ: "Είναι άνθρωποι που κάνουν meeting με τον head coach περίπου μισή ώρα πριν από την έναρξη της προπόνησης, για να τους αναλύσει τι θέλει να διδάξει στην προπόνηση. Κι όταν πάει σε διαδικασία να περάσει τη φιλοσοφία στην άμυνα, για παράδειγμα, οι players development coaches λειτουργούν ως οι πέντε της επίθεσης για να κατευθύνουν ανάλογα τους πέντε της άμυνας, γνωρίζοντας πώς ακριβώς πρέπει να εξελιχθεί η άσκηση. Πέραν αυτού, συμμετέχουν στην ατομική βελτίωση των αθλητών, σε προπόνηση και βοηθούν στα σουτ".

Για την εναλλαγή των ασκήσεων: "Το κομμάτι της ατομικής δουλειάς ανά θέση είναι πολύ σημαντικό, ειδικά στο ΝΒΑ. Κάτι που μου άρεσε πολύ ήταν η ροή που υπήρχε, η εναλλαγή στο ασκησιολόγιο και η ποικιλλία προκειμένου κι οι παίκτες να μην μένουν ποτέ ανενεργοί, να μην βαριούνται. Επειδή μάλιστα είναι πολύ μπροστά στο κομμάτι της ορολογίας, με δυο τρεις λέξεις κάθε φορά από τους προπονητές, οι παίκτες αντιλαμβάνονταν αμέσως τι πρέπει να γίνει από εκεί και πέρα, έπαιρναν άμεσα πάλι θέση και συνέχιζαν τη δουλειά".

Για την ψυχολογία στις κολεγιακές ομάδες: "Επειδή όλοι αντιλαμβάνονται ότι έχουν να κάνουν με παιδιά και όχι με επαγγελματίες αθλητές που έχουν ζήσει πέντε - δέκα πράγματα παραπάνω, είναι μεγάλη η σημασία που δίνουν στην ψυχολογική υποστήριξη και ενδυνάμωση των αθλητών. Διαρκώς τους επιβραβεύουν, τους ενθαρρύνουν και ψάχνουν τρόπους να διατηρούν υψηλά την αυτοπεποίθησή τους. Πέραν αυτού, κάτι που παρατήρησα στο Boston University είναι ότι ο strength and conditioning coach στο αρχικό ασκησιολόγιο με τις δρομικές και τις διατάσεις, χρησιμοποιούσε μουσική για να φτιάξει την ψυχολογία των παικτών και να τους "βάλει" στην προπόνηση".