Ο προπονητής του Ξάνθου Πάτμου, Δημήτρης Μπαχάς, μίλησε στην ιστοσελίδα του Σ.Ε.Π.Κ. για το αθλητικό και κοινωνικό έργο που επιτελεί η ομάδα στο νησί της Αποκάλυψης.

Για το νησί της Πάτμου ως μπασκετική κοιτίδα: «Η Πάτμος δεν είναι μπασκετικός προορισμός, τουλάχιστον όχι με την παραδοσιακή έννοια. Φανταστείτε ότι ο Ξάνθος υπήρχε πριν από πάρα πολλά χρόνια. Έπαιζε ο πατέρας μου, που είναι κοντά στα 60 τώρα, ο θείος μου... Μιλάμε για τη δεκαετία του ’80. Εκείνη η προσπάθεια κράτησε 2-3 χρόνια. Μετά υπήρξε ένα τεράστιο κενό, δεν υπήρχε καμία ομάδα στο νησί. Αργότερα, ξεκίνησε μια νέα προσπάθεια από δύο γυναίκες που έπαιζαν μπάσκετ κι εκείνες την ίδια εποχή. Επειδή αγαπούσαν πραγματικά το άθλημα, άρχισαν να μαζεύουν κοριτσάκια στο γήπεδο. Είναι η Μαρία Μαραβέλια και η Ειρήνη Καμπόσου, πρόεδρος και αντιπρόεδρος, αντίστοιχα, του συλλόγου. Έτσι ξεκίνησε κάτι... Δειλά-δειλά, μαζεύτηκαν κάποια κορίτσια, μπήκαν στα πρώτα τους πρωταθλήματα, και από εκεί άρχισε να χτίζεται μια πορεία. Όταν τελείωσα τη σχολή και το μεταπτυχιακό μου, επέστρεψα στο νησί για να βοηθήσω».

Για τον Ξάνθο Πάτμου: «Γενικά, κάνουμε συνεχώς βήματα προόδου στο μπασκετικό κομμάτι. Μάλιστα, πριν από δύο χρόνια καταφέραμε να φτάσουμε στο Final Four των Παμπαίδων στα Δωδεκάνησα και για εμάς αυτό είναι ένα τεράστιο κατόρθωμα. Αν σκεφτείτε ότι είμαστε το μοναδικό νησί στα Δωδεκάνησα που δεν έχει κλειστό γήπεδο! Στο παρελθόν έχουμε φτάσει και στο Final Four των Κορασίδων, όπου κατακτήσαμε και την τρίτη θέση. Συνολικά, η ομάδα μας πέρσι είχε λίγο λιγότερα από 100 παιδιά. Έχουμε τμήματα και συμμετέχουμε στα πρωταθλήματα στα οποία μπορούμε, ανάλογα με τις ηλικιακές κατηγορίες που διαθέτουμε. Επίσης, έχουμε στείλει ένα δικό μας παιδί, τον Δημήτρη Μπαχά, στον Μαντουλίδη και ακολούθως στο Παμπαιδικό και στο Παιδικό του ΠΑΟΚ. Προσπαθούμε να είμαστε όσο πιο ανταγωνιστικοί γίνεται. Αν και για μένα, το πιο βασικό σε αυτές τις ηλικίες είναι τα παιδιά να μάθουν σωστά το μπάσκετ. Αν έρθει και κάποια επιτυχία, φυσικά είναι καλοδεχούμενη, αλλά δεν είναι ο αυτοσκοπός».

Για τη μεγαλύτερη δυσκολία σε αυτή την προσπάθεια: «Ειλικρινά, δεν υπάρχει άλλο πρόβλημα πέρα από το γηπεδικό. Υπάρχει άριστη συνεργασία στην ομάδα, με τα παιδιά, τους γονείς, με το Δ.Σ., εννοείται. Αλλά το μόνο, πραγματικά, πρόβλημα είναι ότι δεν έχουμε κλειστό γήπεδο για να κάνουμε προπόνηση τον χειμώνα. Όσο κρατάει το καλοκαίρι, κάνουμε προπονήσεις κανονικά, με σταθερότητα, τα παιδιά είναι εκεί, σε όλα! Όμως, μόλις ξεκινήσει ο χειμώνας, τα πράγματα δυσκολεύουν πολύ. Μπαίνω στην έβδομη χρονιά μου στο νησί και ακόμα δεν υπάρχει κλειστό γήπεδο. Το πρόβλημα, να το ξεκαθαρίσω, δεν είναι για μένα. Είναι για τα παιδιά. Έχει τύχει να πάμε να παίξουμε σε αγώνες χωρίς να έχουμε κάνει ούτε μία προπόνηση, γιατί μπορεί να έβρεχε ή να είχε οκτώ μποφόρ…»

Για το έργο του Ξάνθου Πάτμου: «Εμείς είμαστε ένα μικρό νησί, με πληθυσμό περίπου 3.500 κατοίκους. Προφανώς, δεν υπάρχουν πολλές διεξοδοι για τα παιδιά, να ασχοληθούν με κάτι δημιουργικό και ουσιαστικό. Πιστεύω ότι, μέσα από το μπάσκετ, κάνουμε καλή δουλειά σαν σύλλογος. Τραβάμε τα παιδιά μακριά από πράγματα που δεν πρέπει να ασχολούνται, από κακές συνήθειες. Για μένα, αυτό είναι πάρα πολύ σημαντικό. Και εννοείται πως, πέρα από το ίδιο το άθλημα, μέσα από το μπάσκετ μπορείς να πάρεις αρχές για τη ζωή. Πάντα, όταν ξεκινάμε τα αγωνιστικά τμήματα και τα παιδιά είναι λίγο πιο μεγάλα και καταλαβαίνουν, το πρώτο πράγμα που τους λέω είναι πως το μπάσκετ είναι μια μικρογραφία της ζωής. Η ομάδα επιτελεί ένα σημαντικό έργο για το νησί, τόσο σε αθλητικό όσο και σε κοινωνικό επίπεδο».