12 Ιουλίου 2025 | Νέα του Σ.Ε.Π.Κ.

Ο νέος assistant coach του Α.Ο. Μυκόνου, Δημήτρης Βαρβούνης, μίλησε στην ιστοσελίδα του Σ.Ε.Π.Κ. για το πρωτάθλημα που πανηγύρισε στη Λιβύη ως μέλος του coaching staff της Αλ Αχλί Βεγγάζης, το πέρασμά του από τον Λίβανο και τη συμφωνία του με την ομάδα των Κυκλάδων.

Τι μένει, τελικά, στο τέλος της ημέρας από την τελευταία τριετία στο εξωτερικό; Τι κρατάτε από τα χρόνια που δουλέψατε εκτός Ελλάδας, στον Λίβανο (Σατζές, Μπεϊρούτ) και στη Λιβύη (Αλ Αχλί Βεγγάζης);
«Ειλικρινά, αυτό που κρατάω πάνω απ’ όλα είναι τους ανθρώπους που γνώρισα. Όσο διαφορετικές κι αν είναι οι θρησκείες, τα ήθη και τα έθιμα, στον αθλητισμό όλα αυτά σβήνουν. Όλοι ενώνονται. Και αυτό είναι, για μένα, η βάση: δεν υπάρχουν χρώματα, δεν υπάρχουν διαφορές, είμαστε όλοι μαζί, συνυπάρχουμε. Κρατάω το ότι μου δόθηκε η ευκαιρία να δουλέψω στο εξωτερικό, ό,τι κι αν σημαίνει αυτό. Όχι μόνο μπασκετικά, αλλά και ως εμπειρία ζωής. Αποκτάς παραστάσεις, εικόνες και βιώματα που δεν θα μπορούσες να ζήσεις στον τόπο σου. Σε "ανοίγει" αυτό το πράγμα. Κρατάω και τους τίτλους, πέντε τίτλοι σε δύο διαφορετικές χώρες. Κι αυτό δεν είναι λίγο. Βλέπεις πώς πανηγυρίζουν, πώς το ζουν, πώς το αντιμετωπίζουν.

Είναι πολύ σημαντικό το πώς προσεγγίζουν την επιτυχία, τόσο οι φίλαθλοι όσο και οι διοικήσεις. Στη Λιβύη, για παράδειγμα, όταν πήραμε το πρωτάθλημα, επειδή υπάρχει τόση καταπίεση στον κόσμο, όλη η Βεγγάζη, κυριολεκτικά όλη η πόλη, ήταν στους δρόμους! Ήμασταν σε ένα ανοιχτό λεωφορείο και ο κόσμος πανηγύριζε από παντού. Ήταν σαν αυτές τις εικόνες που βλέπουμε στο NBA, με τις παρελάσεις τίτλων και τα ανοιχτά λεωφορεία. Μόνο που εκεί δεν είναι μόνο για τη χαρά της ομάδας. Είναι η ανάγκη του κόσμου να ξεσπάσει. Και ο αθλητισμός, εν προκειμένω το μπάσκετ, είναι μια διέξοδος. Μια ανάσα».

Πόσο αλλάξατε ως άνθρωπος αυτά τα τρία χρόνια;
«Άλλαξα πάρα πολύ. Βίωσα μεγάλη πίεση. Έζησα καταστάσεις δύσκολες στον Λίβανο και στη Λιβύη, μέσα σε συνθήκες πολέμου και εμφυλίου, που με πίεσαν πολύ ψυχικά. Πάντα πίστευα ότι τα σημαντικά πράγματα είναι τα απλά, τα καθημερινά, το να ξυπνάς το πρωί, να είσαι με τους ανθρώπους που αγαπάς, να έχεις την υγεία σου. Αλλά εκεί, το κατάλαβα ακόμα πιο έντονα. Η καθημερινότητα, το να φτιάξεις ένα σπίτι, να πάρεις ένα αυτοκίνητο, να κάνεις πράγματα στη ζωή σου... Για πολλούς ανθρώπους, όλα αυτά δεν είναι δεδομένα. Κι αυτό με άλλαξε βαθιά. Άλλαξε τον τρόπο που βλέπω τα πράγματα, τον τρόπο που αντιμετωπίζω τη ζωή. Τελικά, τίποτα δεν είναι πιο πολύτιμο από το να ζεις. Να αναπνέεις. Να έχεις δίπλα σου τους δικούς σου. Και να είσαι καλά, σωματικά και ψυχικά».

Πώς βιώσατε τους τελικούς στη Λιβύη ανάμεσα στην Αλ Αχλί Βεγγάζης και την Αλ Αχλί Τρίπολης;
«Το αρνητικό κομμάτι ήταν ότι δεν είχαμε φιλάθλους στα γήπεδα. Η Βεγγάζη και η Τρίπολη έχουν γήπεδα σαν το ΟΑΚΑ, που γεμίζουν και δεν πέφτει καρφίτσα. Όμως, φέτος δεν υπήρχε κόσμος, γιατί πέρσι έγιναν κάποιες... ανακατωσούρες και απαγορεύτηκε η παρουσία φιλάθλων. Είχαν συμβεί πολύ επικίνδυνα περιστατικά, οπότε πήραν αυστηρά μέτρα. Αυτό ήταν το αρνητικό. Το θετικό όμως, και μπορεί να σας φανεί περίεργο, είναι ότι, όταν κερδίσαμε, η χαμένη ομάδα, ο πρόεδρός της και ο αρχηγός της, μας έκαναν το τραπέζι! Κάτι τέτοιο δεν το έχω ξαναδεί πουθενά! Μου έκανε τεράστια εντύπωση! Μπασκετικά, το επίπεδο είναι χαμηλό, βέβαια. Αλλά σε κάθε περίπτωση, οι δύο αυτές ομάδες είναι οι μεγαλύτερες στη Λιβύη.

Οι αθλητές μας δεν τα παράτησαν ποτέ, ήταν αληθινοί μαχητές. Ο τελευταίος αγώνας κρίθηκε εκτός έδρας στις δύο παρατάσεις! Στο τέταρτο δεκάλεπτο, δύο λεπτά πριν το τέλος, ήμασταν πίσω με 11 πόντους. Στην πρώτη παράταση, ένα λεπτό πριν τη λήξη, ήμασταν πίσω με πέντε πόντους. Και στη δεύτερη παράταση, απλά καταφέραμε να κερδίσουμε με δύο πόντους. Ήταν πραγματικοί μαχητές! Καθ’ όλη τη διάρκεια της σεζόν έδειξαν τεράστια προσήλωση. Αυτό μου έκανε μεγάλη εντύπωση και μου έδωσε την πεποίθηση ότι, αν έρθουν οι σωστοί άνθρωποι, αυτή η χώρα μπορεί να αναπτυχθεί μπασκετικά. Υπάρχει κάτι εδώ, απλά χρειάζεται σωστή καθοδήγηση».

Πώς σχολιάζετε την επιστροφή σας στη GBL ως μέλος του coaching staff του Α.Ο. Μυκόνου;
«Καταρχάς, παρακολουθούσα την ομάδα από τότε που αγωνιζόταν στη Γ' Εθνική, γιατί ο αδελφός μου ήταν τότε προπονητής στην ομάδα της Σάμου και κάποια στιγμή βρεθήκαμε αντίπαλοι. Έτυχε να βρεθώ και εγώ στο ίδιο γήπεδο, όταν έπαιζαν η Μύκονος με τη Σάμο. Από τότε, άρχισα να κάνω... μικρά βήματα προς την ομάδα. Είναι φοβερό πώς τα φέρνει η ζωή καμιά φορά. Μάλιστα, υπάρχει και μια ιδιαίτερη ιστορία: στο παιχνίδι Μύκονος-Σάμος, είχε γίνει τότε ο μεγάλος σεισμός στη Σάμο. Ο Α.Ο. Μυκόνου στάθηκε δίπλα μας. Μας βοήθησαν να βρούμε τρόπο να επιστρέψουμε στο νησί, μας προσέφεραν φαγητό, διαμονή, φροντίδα. Μας στήριξαν πάρα πολύ, και αυτό δεν το ξεχνώ.

Συνέχισα να παρακολουθώ την πορεία της ομάδας στην Elite League, ειδικά από τη στιγμή που ανέλαβε ο κόουτς Ζιάγκος. Με τον κόουτς έχουμε μοιραστεί πολλά. Δεν θα μιλήσω για το μπασκετικό κομμάτι, αλλά για τον άνθρωπο. Που για μένα είναι το σημαντικότερο. Είναι άνθρωπος με ενσυναίσθηση, με αξίες, με ήθος. Και μετά είναι ένας εξαιρετικός προπονητής. Συνεργαστήκαμε και στις Εθνικές Παίδων και Εφήβων. Εκεί, όπου θεωρώ ότι κάνει τη μεγαλύτερη διαφορά: έρχεται κοντά στα παιδιά, τα σέβεται, τα καθοδηγεί με υπομονή και αληθινό ενδιαφέρον. Αυτό μου έκανε τρομερή εντύπωση. Όπως και η απόλυτη ελευθερία που μου έδωσε στο μπασκετικό κομμάτι, χωρίς να με γνωρίζει προσωπικά.

Οπότε, όταν με πήρε τηλέφωνο και μου πρότεινε να έρθω στη Μύκονο, ήταν αυτονόητο ότι θα πω "ναι". Ήταν τιμή μου. Ήθελα κι εγώ να επιστρέψω στην Ελλάδα. Η σύζυγός μου είναι έγκυος, κι αυτό έπαιξε ρόλο. Ξέρω ότι έρχεται μια δύσκολη χρονιά. Οι ομάδες στη GBL είναι πολύ δυνατές. Αλλά με αισιοδοξία, θετική ενέργεια και σκληρή δουλειά, είμαι σίγουρος ότι θα τα πάμε καλά. Το νησί διψάει για επιτυχίες, έχει πάθος και όρεξη να ζήσει την εμπειρία της μεγάλης κατηγορίας και να πετύχει ακόμα περισσότερα».